In het najaar van 2019 overleed Peter Lindbergh, de modefotograaf die zich distantieerde van ‘de illusie van de eeuwige jeugd en perfectie’, zoals hij zelf zei. Hij vond die illusie ‘misleidend en inhumaan’. Liever concentreerde Lindbergh zich op de kracht en schoonheid van zijn modellen die hij het liefst in zwart-wit portretteerde.
Peter Lindbergh (1944-2019)
Helen Mirren (1945)
Aan de vooravond van #MeToo kreeg Lindbergh de opdracht om de Pirelli-kalender te maken. Hij greep de gelegenheid aan om zijn boodschap nog eens duidelijk over te brengen. Lindbergh vroeg voor de kalender actrices met wie hij een nauwe band had opgebouwd. Opvallend daarbij is dat Lindbergh koos voor vrouwen van heel verschillende leeftijden.
Lindbergh vroeg de actrices deze keer geen rol te spelen maar om zichzelf ‘bloot te geven’. Niet letterlijk maar vooral overdrachtelijk. In alle eigenheid, kwetsbaarheid en met de moed die daarvoor nodig is. Het project resulteerde in krachtige en intieme beelden waaruit een innerlijke en leeftijdsloze schoonheid spreekt.
De intimiteit in zijn beelden bereikt Lindbergh o.a. met een mooie maar ingewikkelde techniek. Hij werkt vooral met bestaand licht dat hij met zwarte ‘reflectieschermen’ modelleert (‘negative fill’). Een bewerkelijke manier van werken waarvoor hij met een team assistenten op locatie daglichtstudio’s bouwt.
Daglichtstudio Lindbergh op locatie
Portret schoonvader
Kort voordat ik op het werk van Lindbergh stuitte, maakte ik een zwart-wit portret van mijn dementerende schoonvader. Hoewel onvergelijkbaar, riep dat portret bij mij de vraag op wat het resultaat zou zijn als ik mannen zou vragen zichzelf bloot te geven en op eenzelfde manier zou fotograferen.
Het werd een zoektocht naar mensen, technieken en materialen maar bovenal een zoektocht naar de tijdloze schoonheid van mensen en een beeldtaal om die tastbaar te maken.
Proefopname van achtergronddoeken
Eigen locatiestudio
